Society: Lack of guidance leads Jaffna youths to stray

By: S. Somitharan Source: Northeastern Monthly - August 2005 

 Dusk had fallen when the teenage sister of a friend of mine came briskly to where her brother and I were seated talking. “Ammah wants me to get a few groceries, will you come with me?” she asked her brother. “How can I come? Can’t you see I am talking to a friend?” he replied with some asperity. “Then I am not going. I’m afraid to ride alone,” she announced petulantly. I was surprised. It was hardly seven in the evening. “You are just a scaredy cat, who is going to catch you?” I teased her. “Just shows what you know! Do you think anybody allows young girls to cycle alone after dark in Jaffna?” she sniffed derisively, and left in search of a more amenable escort. Girls who step out of their homes after dark in Jaffna, do so, well aware of the risk they run. Only the direst necessity would compel them to go unaccompanied. What is the monster that lurks in the streets during the hours of darkness? The army? The Tigers? Armed bandits? What serves to dissuade these young lasses from venturing out alone are none of these. The threat emanates from what appears to be an innocuous source, but whose menace has become so pervasive that it is causing grave concern to the public. The threat is simply – boys! Jaffna that was once famous as a strict, self-disciplined society is today facing herds of young men and boys who apparently have nothing to do but hang about and cast lewd remarks and even physically accost women – especially young girls. What is worse, this antisocial behaviour seems to be linked to the stoicism and rigid code of conduct that characterised Jaffna society in the past, and an inability to cope with the tensions and demands of the contemporary world. Despite standardisation in education cruelly depriving the upwardly mobile, middle class youth in the 1970s of their dream to enter university and that too for the prestigious professional courses such as medicine and engineering, these expectations are yet to be banished from Jaffna society. The very people that suffered because of standardisation are forcing their children down the same straight and narrow path of university education. The ambition of most Jaffna students, even today, is to enter the University of Jaffna to read for a professional degree offered by that university, or go to universities elsewhere in Sri Lanka. Although there are a number of private institutions offering courses in accountancy, information technology and marketing, including the Open University, Jaffna’s youth remain narrowly focused on studying in traditional residential campuses. Entering such universities however remains a highly competitive exercise for the simple reason that there is insufficient number of such institutions of higher learning to cater to the demand. “The dream of Jaffna’s youth remains studying engineering and medicine even today. When they are unable to find a place at a university they do not seem to know what to do,” said V. P. Sivanathan, associate professor, Department of Economics at the University of Jaffna. One reason for institutions of higher learning, other than universities, for failing to attract youth is no doubt the ‘English factor.’ The introduction of ‘swabasha’ as the medium of education, and Sinhala as the sole official language (though Tamil was also made an official language with the 1987 Indo-Lanka Accord) led to an alarming dearth of English teachers all over Sri Lanka. In the northeast, including Jaffna, the situation was exacerbated by the brain drain caused by years of conflict. While finding teachers who are conversant in the English is a problem, even those who are at home in the language are uncomfortable to teach in that medium because while fluency is one thing, using it for pedagogy is another. “But even if teachers are able to instruct students in English, today’s youth come from monolingual Tamil-speaking homes. Acquiring fluency in English under such circumstances is almost impossible,” said a principal from a prestigious girl’s school in Jaffna, who did not wish to be named. But while a want of fluency in language debars students from institutions that instruct in English, the bigger impediment is the inability of Jaffna society to transform with the times and overcome conservative thinking that engineering and medicine are the be all and end all of education. Speaking to this writer in a different context, A. J. Canagaratna, member of the editorial board of the Saturday Review and editor of the first volume of The Selected Writings of Regi Siriwardena said, “People are interested in education only as a vehicle propelling them to become an engineer, doctor or an accountant. They go on to use the prestige of the profession to marry with a fat dowry.” Whether it is a quest for dowry or innate conservatism, it has resulted in parents driving their children to go through hell or high water to enter university. And in a bid to bolster students’ performances at the GCE A/Ls and O/Ls, Jaffna parents rely on that modern day mantra – private tuition. While private tuition might propel children into the hallowed portals of a university and thereby help to secure a profession, or ensure a steady rise up the social ladder, the negative fallout of such a system is the stunting of emotional growth, which results in enormous psychological damage. According to specialists working with children, hour after hour of ‘cramming’ at private tutories becomes a huge obstacle to freedom and leisure that adolescents need to enjoy for healthy growth. A child’s school day usually begins with classes in the morning, which continue till early afternoon. It is followed by a short break just enough to grab a quick lunch. Then the more vigorous part of the day’s learning programme starts, with wearying tuition going on, at times, till 10 o’clock at night, depending on the number of subjects in which the student wishes to be coached. “Children who spend their evenings in tuition class have very little freedom. And when the natural urges of the adolescent are suppressed and thwarted it leads to aggressive and antisocial behaviour,” said Dr. R. Surendrakumaran, lecturer in community medicine, University of Jaffna and co-chairperson of the District Child Protection Committee (DCPC). He says the daily grind of the tutory suppresses initiative and the ability to handle freedom with responsibility whether it is in thinking, sports or entertainment. It is only exacerbated by the tensions children experience when they are also driven to compete fiercely to enter university. While psychological pressures are an important reason for antisocial behaviour among the Jaffna youth, Surendrakumaran is also quick to note certain environmental and infrastructure defects affecting the health of the community. He says that urban planning in Jaffna has not taken into account the vital need for public space to relax and ‘chill out.’ “Old Park remains mined and unusable. Subramaniyam Park is an open space with hardly any trees, the only substantial vegetation being beds of flowers. Without protection overhead people do not feel like relaxing, nor do the children want to play,” said Surendrakumaran. With Jaffna’s urban architecture not providing an environment conducive for the youth to gather and enjoy themselves, and society, in general, too conservative to entertain males and females in each other’s homes unless they are betrothed, tuition classes are about the only place where young people meet. Therefore, tutories perform a dual role of killing the freedom of adolescents through their oppressive and disciplining function, while at the same time being the place for young people to meet each other. No wonder they have become venues for young girls to be physically and emotionally tormented. To young males deprived of entertainment or fun, gathering in droves in front of tuition classes and preying on defenceless young females has become a popular pastime and entertainment. Though teasing and harassment takes place within the classroom too, it is more deadly outside. What is more, perpetrators are both fellow-students as well as outsiders who hang about before and after classes, morning, noon and night. “Female students are not only harassed by fellow-students and outsiders, but also by young lecturers. Knowing the hierarchical relationship between teacher and student, teachers exploit young girls and take advantage of them,” says a university lecturer who was earlier a teacher at a private tutory. He wishes to remain anonymous. Though teasing, harassment and abuse of young females has never been totally absent in Jaffna society even in the past, its heightening in recent times has led people to question the factors behind it. Though falling standards of law and order due to indifference by the police is an obvious reason, the explanation is not good enough, say social commentators. Curiously, most of the young bucks frequenting the entrances of tutories have with them distinctive paraphernalia, which could be an indication of the root of the malaise. The paraphernalia, almost always, includes a motorbike (which is usually the latest model in town) and the mobile phone, and sometimes sunshades. The youth are also variously engaged. Some have passed A/Levels and are waiting to go overseas; others are awaiting examination results, while yet others are plain unemployed. But they have a single factor that binds them – time hanging on their hands. “The deadly combination of unlimited leisure as well as foreign money coming into the average middle-class Jaffna household is one of the primary causes for this type of anti-social behaviour,” says P. Akilan, a well-known writer and critic. Large amounts of liquid cash – mostly modest amounts of foreign currency converted into Sri Lankan rupees – for which they do not have to work appears to have turned the heads of Jaffna youth. It has increased spending power, which they use to purchase the latest trinket – mobile phone, fast motorbike or camera. (Otherwise these come as gifts from relatives visiting home from abroad.) Trinkets themselves seldom cause problems – it is how they are used. Young men familiarise themselves on how to look macho and flashy through instruction by peers visiting Jaffna from Colombo or overseas. And, understandably, such instruction comes adorned with tales about life overseas and the pleasures of more permissive societies. Television channels broadcasting round the clock, and the plethora of cinemas that the ceasefire agreement has so helpfully spawned, buttress the tales that reach the ears of Jaffna youth through their friends. The daily diet of Tamil and Hindi movies on various local and Indian channels are fast becoming the primary source of education of young people about the ways of the world. The print media and pulp fiction do the rest. It would be wrong to say that stories about life in foreign countries and social mores in other communities are only of interest to young males. Even the girls – quite naturally – are influenced by stories their friends tell them and the entertainment that comes to their living rooms daily via television. Whether illusory or otherwise, media and personal accounts have tended to heighten expectations of young females from their own societies. And one such expectation is to be free of the narrow confines of a traditional, conservative society and the restrictions the 20-year conflict has imposed on its youth. But girls are in a worse quandary than the males because women are seen as repositories and transmitters of culture, making it more difficult for them to fulfil their aspirations and dreams. “The mismatch between their aspirations and the narrow thinking in their community has impacted on girls psychologically,” said Akilan. Whatever might be popular perception on how youth, both male and female, behave, responsible social critics that raise such concerns do not view the younger generation through puritanical glasses. They agree that contact with life overseas and the media naturally enhances the awareness today’s youth have of the world. But while this is essential and welcome, what worries social commentators is that the community, dislocated by displacement and death caused by war, has deprived youngsters of guidance and wisdom traditionally imparted by parents, teachers and even peers and siblings, in well-integrated and functional communities. “Dislocation caused by the war has led to older people, be they parents or teachers, not being in a position to guide youngsters. While this is a tremendous setback in any community, Jaffna suffers more acutely because, traditionally, Jaffna society was very closely knit and such guidance was freely available,” said Sivanathan. While urban Jaffna tries to cope with the antics of the swashbuckling young buck, the less fortunate in that community are relegated to the shadows because war has forced people to live in cramped, inhuman conditions as IDPs in welfare camps. The shortage of space compels families to literally live cheek by jowl. This has resulted in a lack of privacy leading to heightened sexual activity among young persons that have created enormous problems in these communities. One of these is teenage marriage to legitimise and legalise unwanted pregnancy. “People who are affected by this sort problems need counselling, clinics and social care. At the same time society at large needs to be taught about sexuality. But the system in Jaffna does not permit this,” lamented Surendrakumaran. The dire need for this is most starkly seen in the alarming increase of AIDS in Jaffna. It is officially estimated that Jaffna has the third highest number of people affected by AIDS in the country. “There has to be awareness of how AIDS is transmitted and its prevention among wide sections of Jaffna society. We cannot hide behind slogans and live in denial,” Surendrakumaran said. The consequences of a lack of awareness in a conservative society become more alarming due to reported increase in the incidence of prostitution in Jaffna. Increasing trends in prostitution began with the takeover of Jaffna in 1995 by the army. Though poverty caused by conflict could be a reason for women to take to prostitution, no concrete evidence or comment is possible because people are unwilling to speak about it openly. However it is common knowledge that there has been a marked decline in prostitution from what was prevalent before the CFA was signed. It is said that a group calling itself Group for the Preservation of Culture ‘purified’ Jaffna by ‘disciplining’ sex workers and procurers. But questions are raised as to whether moral policing is the answer to such problems. The war has also given rise to women being widowed at comparatively early ages, as well as making others, whose husbands have gone overseas, single. Though there are no doubt instances of sexual liaisons between consenting adults, there are also numerous instances where women have been subject to violence and abuse by unwanted paramours seeking favours from them. At the same time, when details of such liaisons have become known, it has led to social stigma for the woman and violence within families, neighbourhoods and communities. Whether it is harassment and abuse of girls by young males who have grown to hate the narrow, restrictive circumstances in which they live, or the young widow whose indiscreet liaison causes social stigma and ostracism, Jaffna’s rigid codes of conduct and inflexible social values are finding it difficult to cope with new mores the war and globalisation have sprung. And unless society is willing to slough off the cloak of denial that is the coping mechanism of most conservative communities, there will be no opening for therapy either.

............................................

இலங்கை அரசின் அதி உச்ச பாதுகாப்பு வலையத்துள் ஒருவரை கொலை செய்து போடும் வரை பார்த்துக்கொன்டிருக்கும் மோசமான பாதுகாப்பா இலங்கையில் இருகிறது?

புலனாய்வு பிரிவினர் இதற்கு பின்னணியில் இருக்கலாமாம் ........

எல்லாம் முடிந்து போய் விட்டது இனியாவது .......................

என்னத்தை செய்யிறது ....???

....அஞ்சலிகள்.........

ம்.........பெருமூச்சு மட்டுமே இன்னமும் மீதியாக.......சிவராம் அண்ணா.....இலங்கைத் தமிழ் பத்திரிகையளர்களில் மிகச்சிறந்த ஆளூமை... திட்டமிட்ட படுகொலைகளின் தொடர்ச்சியாய்..... விடுதலை பெறுகிற போது வெறும் மூளையற்ற சமுதாயம் ஒன்றை கட்டியெளுப்ப முனைபவர்களுக்கு துணையாக எத்தனை காலம் நாமும் செத்துக்கொன்டிருப்பது...தமிழனின் 25 வருடகால போராட்டத்தில் நாம் இழந்து விட்டவர்கள் எத்தனை பேர்.......
80 களின் தொடக்கம், இந்திய இராணுவ காலம், 90கள்...........இப்போதும்??? நடை பெறும் கொலைகளின் பொறுப்பாளிகள் யாராக இருபினும் எம் மீதான கொலை களும் அச்சுறுதல்களும் மட்டும் தொடரவே செய்கிறது

நிமலராஜன் ,நடேசன், சிவராம்.......???

புது வருசமும் நானும்....?!

என் இனிய நண்பர்களெ,நான் என் எழுத்துக்களை பதிவு செய்வது இல்லையே என்று நிறைய ஆதங்கப்படுகிரேன்.உங்கள் எழுத்துக்களையெல்லாம் பார்க்கும் போது மகிழ்ச்சி இயல்பாக வருகிறது நல்லதை நான் வாசிக்க தருகிற நன்பர்கள் அனைவருக்கும் நன்றி.நிறைய உணரமுடிகிறது.சென்னையின் கடினமும் இன்பமும் நிறைந்த கல்லுரி விடுதி வாழ்க்கையில் இவற்றை பதிவதற்க்கு நேரமும் குறிப்பாய் காசும் பெரிய சோதனைதான்...எல்லாவற்றையும் வாசிப்பதற்கு மட்டுமே நேரம் சரியாக போய்விடுகிறது.
புதிய ஆன்டில் எல்லாரும் கூறும் வாழ்த்துக்களுக்கும் அப்பால்....ஒன்றே ஒன்று அடுத்த வேளை சாப்பாடு அற்று இருக்கும் என் சக மனிதனை, அடிப்படை உரிமைக்காய் இன்னும் அடிபட்டுக்கொன்டிருக்கும் மனிதனைஉம் ஒரு தடவை நினைத்துக்கொள்வோம்.......பின்னர் எங்கள் எல்லா தத்துவங்கள் பற்றியும் பேசுவோம்.இன்னும் தொடரும் ஈழத்துக் கொலைகளும்...தமிழ்நாட்டில் உணர்வுகள் கொச்சைப்படுத்தப்படும் தலிதுகளும் பெண்களும் அந்த வன்முறைகலும் என்று தேறும்...?!அதட்க்காக இந்த புது வருடத்தை(!)அர்ப்பணிப்போம்.

???????????????...........

எல்லாம் ..கனதியாக தமிழனை தாக்குகிறது.......25 வருடங்களாக நமக்குள் அடிபட்டு மாண்டது போதும்........தமிழனின் தலை எழுத்தை மாற்றுங்கள்..நாம் வெற்றி பெற்று விடுவோம்..மரணித்தது யாராயினும் கொலைகளை நிறுத்துவோம்...எமது விடுதலையினை மானுட விடுதலையாக்குவோம்.இன்னுமோர் சந்ததி அழிய வேன்டாம்....

கடல்கோள்...

இது மரண்ங்கள் மலிந்து போன கிரமத்தின் கதை. . .

உயிர் பலிகொண்ட கடற்கோள் பேரலை அடங்கிய மயான பூமியில் நாங்கள் பயணம் செய்தோம். மட்டக்களப்பு நகருக்கு வடக்கே இருக்கும் சீலா முனை கிராமத்தின் வாவியோரத்தில் இருந்து எதிர்க்கரையில் இருக்கும் நாவலடிக் கிராமத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் ரவி. வாவியோடும், கடலோடும் அதிகம் பரிச்சயம் உள்ள மீனவரான ரவி இன்னமும் பேரழிவு தந்த அதிர்ச்சி. அவலம், துன்பம் எதிலிருந்தும் மீளாதவராய் இருந்தார். இன்று நாவலடி கிராமத்தில் எஞ்சிய மக்கள் இவரைப் பற்றியே பேசுகின்றனர். நீரில் சிக்குண்டு தத்தளித்துக் கொண்டிருந்த நூறு பேரை இவர் காப்பாற்றியிருக்கிறார்.
ரவி பார்த்துக் கொண்டிருந்த நாவலடி கிராமம் இன்று பிணங்கள் புதையுண்டு போன மணல் மேடையாகக் காட்சி தருகின்றது. மட்டக்களப்பு வாவிக்கும், கடலுக்கும் இடையில் அமைந்துள்ள இந்தக் கிராமத்தில் 475 குடும்பங்களைச் சேர்ந்த 1890, பேர் வசித்து வந்ததாக பிரதேச செயலகத் தரவுகள் கூறுகின்றன.
இவர்களில் 310 பேர் இறந்து போயுள்ளதாக உத்தியோக பூர்வமாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. எனினும், இத்தொகை 1000 க்கும் அதிகமாக இருக்கலாம் என்று அப்பகுதி மக்கள் கூறுகின்றனர். இங்கு வசித்து வந்த குடும்பங்கள் அனைத்தும் குறைந்தது தங்கள் குடும்ப உறுப்பினர் ஒருவரையாவது இழந்துள்ளனர்.
கடல்வெள்ளம் உயர்ந்த போது வாவியின் நடுவில் மீன்பிடித்துக் கொண்டிருந்ததாக ரவி கூறுகிறார். அவர் தனது அனுபவத்தை விபரித்தார். நாங்கள் போட்டில் நின்ற போது திடீரென நீர்மட்டம் இப்பொழுது இருப்பதிலிருந்து 13,14 அடி உயர்ந்தது. எங்களுக்குச் சுற்றிலும் நீர் தான் தெரிந்தது. சுற்றியிருந்த மரங்கள் எல்லாம் வெறும் இலைகள் இருப்பதுபோல், அவற்றின் உச்சிகள் தெரிந்தன. சிறிது நேரத்தில் நீர் குறையத் தொடங்கியபோது தான் எங்களுக்கு விபரீதம் புரிந்தது. ஊரைக் கழுவிக் கொண்டு தண்ணீர் கடலுக்குள்; வடிந்து சென்றது. ஆற்றுக்குள் இருந்து மக்கள் கத்திக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களின் ஓலங்களுக்கு இடையில் எங்களால் இயலுமான வரை காப்பாற்றுவதற்கு முயற்சி செய்தோம். இருப்பினும் ஆற்றின் உள்ளே தத்தளித்தவர்களில் ஒரு சிலரைத்தான் எங்களால் காப்பாற்ற முடிந்தது. பெருமளவு மக்கள் மரங்களைப் பிடித்த வண்ணம் கரைகளிலே கூக்குரலிட்டவாறு நின்றனர். அவர்களில் 100 பேர் வரையில் எங்களால் காப்பாற்ற முடிந்தது. இவர்களில் 8 இராணுவத்தினரும் அடங்குவர். மக்களைக் காப்பாற்றுவதற்கு இராணுவமும் எங்களுக்கு ஓரளவு உதவி புரிந்தது. கடைசியில் எனது படகும் உடைந்து போய்விட்டது. இந்தப் போராட்டம் முடிந்த பின்னர் சடலங்கள் மிதக்கத் தொடங்கின. ஆற்றில் மிதந்த எல்லாச் சடலங்களையும் எங்களால் எடுக்க முடியவில்லை. அவை கடலோடு சங்கமிக்கத் தொடங்கின என் அதிர்ச்சியான தனது அனுபவத்தைக் கூறுகிறானர் ரவி.
அரைமணி நேரம் வரையில் தண்ணீர் கிராமத்திற்குள் இருந்தது. எங்களால் எடுக்க முடிந்த சடலங்களை எடுத்தோம். இப்போது உள்ளவற்றை அவை உள்ள நிலையிலேயே எரியூட்டுகிறோம். பெருமளவில் கம்பிவேலிகளில் சிக்கியபடி பெருமளவு பெண்களின் சடலங்கள் இருக்கின்றன என்று ரவி கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே இடைமறித்த அவரது உதவியாளர் இரவு பூராகவும் நாவலடி கிராமத்தில் அழுகுரல் கேட்பதாகவும் பேரலை வந்த அன்றிரவு தங்களைக் காப்பாற்றுமாறு நாவலடிப் பகுதியில் இருந்து கூக்குரல் கேட்ட வண்ணமே இருந்தது. எங்களால் அந்தச் சத்தங்களைத் தாங்க முடியவில்லை. ஆற்றங் கரை ஓரத்தில் இருந்த நாங்கள் உடனடியாக அதிலிருந்து தூர இடங்களுக்குச் சென்று தங்கினோம் என்றார்.
ரவியுடன் உரையாடிக் கொண்டிருக்கையிலே நாவலடியில் இருந்து சிலர் வள்ளத்தின் மூலம் வாவியினைக் கடந்து சீலாமுனைக்கு வந்தனர். இவர்கள் இறந்த தங்கள் உறவுகளுக்கு 8ஆம் நாள் செய்யப்படும் சடங்கினை செய்து விட்டு வருவதாக ரவி கூறினார். அழுத வண்ணம், வாய்விட்டு தங்கள் வேதனையைக் கதறிய வண்ணம் அவர்கள் வள்ளத்திலிருந்து இறங்கினர். 'எங்கட பிள்ளைகள காப்பாற்ற முடியல்லையே" என்று அவர்களின் அவலமான குரல் மிக வல நிறைந்ததாய் இருந்தது.
என்.சௌந்தராஜா தனது இரண்டு பிள்ளைகளையும் தாய், தந்தையரையும் இழந்து தனது மனைவியை மட்டும் காப்பாற்றி இருக்கிறார். இறந்து போன நால்வரில் மூவரின் சடலத்தை மட்டுமே மீட்டெடுக்க முடிந்த இவர் இன்று தனது உடைந்து போன வீட்டினுள்ளே இறந்தவர்களுக்கு 8 நாள் கிரியை செய்து விட்டு வந்திருக்கிறார். தனது உறவுகள் பறிபோன சோகத்தை விபரித்தார். 'என்ட பிள்ளை கடைசி வரையும்" அப்பா", அப்பா. என்று கத்தியபடி என் கழுத்தை கட்டியணைந்தவாறே இருந்தான். கடல் அலைகளில் தாக்கம் அதிகமாக இருந்த போது நான் நீருக்குள் சிக்கி செத்துப் போய் விடுவேன் என்ற கட்டத்தில் அவனாவது பிழைக்கட்டும் என்று என்னில் இருந்து அவனைக் கழற்றி விட்டேன். அவன் கடலோடு போய்விட்டான். மற்ற மகன் வகுப்புக்குப் போனவன் வகுப்பு மாணவர்களோடு சேர்ந்து கடலோடு சங்கமமாகி விட்டான்.
எங்களுக்கு யாராவது இதைப் பற்றிச் சொல்லியிருந்தால் சொத்துகள் அழிந்தாலும் பரவாயில்லை, எங்கள் உறவுகளையாவது காப்பாற்றியிருக்கலாம். 'இனி இந்த உயிர்களை எவ்வாறு நாங்கள் மீட்டெடுப்பது" என்று சௌந்தராஜா சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே, தனது நான்கு பிள்ளைகளில் மூன்று பிள்ளைகளைப் பறிகொடுத்து அவர்கள் விபரங்களைக் கூட கண்டுபிடிக்க முடியவில்லையெ என்று கண்களில் நீர்வழியக் கூறினார் சௌந்தராஜாவின் மைத்துனரான எஸ்.கெனமன்.
' 5 நிமிடத்திற்கு முதல் சொல்லியிருந்தால் கூட தப்பியிருப்போம். இன்றைக்கு இந்த ஊரே இப்படி அழிந்து போயிருக்காது. எங்களிடம் 300 இற்கும் மேற்பட்ட படகுகள் இருக்கின்றன. அதில் எங்கள் உறவுகளை ஏற்றி நடு வாவிக்கு வந்தாவது உயிர்களைக் காப்பாற்றியிருப்போம்" என்றான் கெனமன். இனி விறகு வெட்டிப் பிழைத்தாலும் பிழைப்போமே தவிர, இந்த மயான பூமியில் குடியேற மாட்டோம் என்று அவர் கூறிக் கொண்டிருக்கும்போது இப்பகுதியில் மீள்குடியமர 30000 ரூபா தருவதாகவும் இனிமேல் இவ்வாறான பிரச்சினைகளின்போது உயிர் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்வதாக அரச அதிகாரிகள் கூறுகின்றனர் என ஒரு இளைஞர் தெரிவித்தார். அவர் கூறிக் கொண்டிருக்கும்போதே கெனமனும் சௌந்தராஜாவும் கோபமடைந்தனர். இங்கிருந்து பார்த்திருந்தால் தான் எங்கட கஷ்டம் புரியும். இனி கடலுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு நாளும் இருக்க மாட்டோம். நாவடி இப்ப ஊர் கிடையாது. அது சடலங்கள் நிரம்பிய சுடுகாடு என்று கூறியபடி அரசாங்கத்தைக் கெட்ட வார்த்தைகளினால் திட்டத் தங்கள்; ஆதங்கத்தை வெளிக்காட்டினர்.
எங்களுக்கு இப்படியான அலை பற்றியும் அலை ஏற்பட்டால், கடலில் ஏதேனும் அனர்த்தங்கள் ஏற்பட்டால் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பது பற்றியும் சொல்லியிருந்தால் இன்றைக்கு எங்கள் உயிர்களைக் காப்பாற்றியிருப்போம். இன்று தரை மட்டமான எங்கள் வீடுகளுக்குச் சென்று அழுகிய பிணங்களுக்கு இடையிலும், துர்நாற்றத்துக்கு இடையிலும் இறந்தவர்களுக்கான இறுதிக் கடமைகளை நிறைவேற்ற வேண்டி வந்திருக்காது என்றார் சௌந்தராஜா. மிகவும் உணர்வு பூர்வமாக இருந்த இவர்களால் அதிக நேரம் பேசமுடியவில்லை. என் உறவினர்கள் 42 பேர் மாண்டு போய்விட்டனர். இனி எங்களுக்கு என்ன வேண்டும். யாருக்கு வேண்டும் நிவாரணங்கள் எல்லாம் என்கிறார். தன் மூன்று பிள்ளைகளின் உடல்களைக் கூடக் காணக் கிடைக்கவில்லையே என்ற வற்றாத கவலையோடு இருக்கும் கெனமன்.
யாராலும் பேச முடியவில்லை. பேச ஆரம்பித்ததும் உணர்ச்சி வசப்படுகிறார்கள். மனோநிலை ரீதியில் இவர்கள் எதிர்கொண்டுள்ள பாதிப்பு வெளிப்படையாகவே தெரிகின்றது. இப்போது கௌரீசன் என்ற கிழக்குப் பல்கலைக்கழக பட்டதாரி இளைஞன் மனோவியல் ரீதியான தனது பாதிப்பைக் கூறினார்.
எனக்கு மக்களின் கத்துகிற, ஓடுகிற சத்தங்கள் இரைச்சல்களைக் கேட்டாலோ இப்போது பயமாக இருக்கிறது. நான் தண்ணீர் திரண்டு வருவதைக் கண்டு ஓடிச் சென்று ஒரு மேல் மாடி வீட்டில் ஏறினேன். மேல் மாடியில் கீழ்த் தளத்தை நிரப்பிய தண்ணீர் மேலே வருமோ என்று பயந்து கொண்டிருந்தோம். தண்ணீர் வடிந்து செல்லும்போது மக்களை அடித்துச் செல்வதைப் பார்த்தேன். அவர்களின் ஓலம் இன்னமும் என்னுள் ஒலித்துக் கொண்டேயிருக்கிறது. சாகலாம், ஆனால், இப்படி பயந்து சாகக் கூடாது. எங்களின் ஒரு தலைமுறை அழிந்து போய் விட்டது (12000 சிறுவர்கள் இறந்துள்ளதாக இதுவரையில் கிடைத்த உத்தியோகபூர்வ தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.) இந்த மிகப் பெரிய அழிவை முன்கூட்டியே சொல்வதற்கு யாராலும் முடியவில்லையே. குளோபர் விலேஜ் என்கிறார்கள். உலகம் சுருங்கி விட்டது என்கிறார்கள். ஆனால் 3 மணிநேரத்துக்கு முதல் நடந்த விடயத்தை நாங்கள் அறிய முடியவில்லையே. இது தான் தகவல் யுகமா? நியூஸிலாந்தில் நடக்கும் கிரிக்கெட் போட்டியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். ஆனால், எங்களுக்கு அறிய முடியவில்லை. இதைத் தான் உலக மயமாக்கல் என்பதா? என்று கேள்வி எழுப்பினார் கௌரீசன்.
நான் குழந்தைகள், சிறுவர்களை நினைத்துக் கதறினேன். என் கண் முன்னால் அடித்துச் செல்லப்படும் சிறுவர்களைக் காப்பாற்ற முடியவில்லையே என்று ஆதங்கம் எனக்கிருக்கின்றது. இருப்பினும் ஆற்றுத் தண்ணீரோடு பரிச்சயமான இந்தச் சிறுவர்கள் ஓடித் தப்பி தங்கள் உயிர்களைக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இருப்பினும் என்னால் இன்னமும் சகஜ நிலைக்கு வர முடியவில்லை. என்று சொல்லும் கௌரீசனின் முகத்தில் இன்னமும் கலவரம் தெரிகிறது.
எந்த உதவியும் இன்றி நாங்கள் உயிர்களைக் காத்துக் கொள்ள முடியாமல் நீரோடு பேராடியபடி இறந்துபோன உடல்கள் இன்னமும் நாவடியில் இருப்பதாக ரவி கூறுகின்றனர். இன்னமும் ஆங்காங்கே இந்த உடல்கள் இருந்த வண்ணமே இருக்கின்றன. பாண்டி மன்னனின் புகழ் சொல்லும் ஒரே ஒரு பண்டைய பாடலில் 'பிடித்த வேலுடனும் மடித்த வாயுடனும் பாண்டிய வீரன் போர் முனையிலே இறந்து கிடக்கிறான்" என்பதைப் போல இறந்த பின்னும் தங்கள் உயிருக்கான போராட்டத்தை வெளிக்காட்டிக்கொண்டு இன்னமும் உடல்கள் ஆற்றினுள் மிதந்த வண்ணமும் நாவலடிப் பிரதேசத்திலும் இருந்து கொண்டிருக்கின்றன.
இந்த நாவலடி கிராமத்தில்தான் அன்னை பூபதியின் சமாதி இருந்தது. இன்று அந்த பூமி சமாதிகளின் பூமியாகிவிட்டது. இந்த கிராமத்துக்கு அண்மையாக இருந்த காயந்திரி பீடத்தில் நடைபெற்ற பிரார்த்தனையில் கலந்து கொண்ட 100 க்கும் அதிகமானவர்கள் கடலினால் காவு கொள்ளப்பட்டனர். இன்று பல கிராமங்கள் இல்லாமலே போய் விட்டன. இந்தக் கிராமங்களில் இருந்து தப்பியவர்களின் உள்ளங்களும் சொனந்தராஜாவைப் போலவும் கெனமனைப் போலவும் ரவியைப் போலவும் கௌரீசனைப் போலவும் கொதித்துக் கொண்டு வேதனையின் வடிவமாயிருக்கின்றனர். இதில் சொல்லப்பட்ட கதை ஒரு கிராமத்தின் கதை மட்டு மல்ல ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் நடந்த கதையின் ஒரு பிம்பமே.

கடல்கோள்...கடல்கோள்...